چکیده مقاله بررسی قیام حسین صاحب فخ و موضع امام موسی کاظم 

نوشته راضیه سادات شکوفه چین

پس از آن كه عباسیان در سال 132 قمرى با شكست نهایى امویان، خلافت را از آن خود كرده و از مردم براى خویش بیعت گرفتند، حاكمان وقت با بى رحمى تمام، علویان مبارز را سركوب كردند.در عصر موسى الهادى، شیعیان به ویژه علویان مبارز، به بهانه هایى واهى مورد آزار و اذیت عمر بن عبدالعزیز بن عبیدالله (از نوادگان عمر بن خطاب) عامل هادى عباسى در مدینه منوره، قرار مى گرفتند. تا این كه آنان به تنگ آمده و تصمیم به قیام بر ضد عباسیان گرفتند. رهبرى این قیام را حسین بن على از نوادگان امام حسن مجتبى(ع) بر عهده داشت. آنان در سیزدهم ذى قعده قیامشان را با شعار “المرتضى من آل محمد(ص)” آغاز كردند و با نیروهاى عمر بن عبدالعزیز عمرى درگیر شده و آنان به شكست و عقب نشینى وادار كردند. علویان، پس ازیازده روز درنگ در مدینه، در 24 ذى قعده، عازم مكه معظمه شدند. ولیكن در مكانى به نام “فخ” با سپاهیان هادى عباسى مواجه شده و پس از نبردى سنگین، متحمل شكست گردیدند. با وجود اطلاع امام موسی کاظم(ع) از روند این نهضت وآگاهی از شهادت حسین صاحب فخ و یارانش این نوید را به وی داده بودند. باتوجه به اینکه امامان شیعه هیچگاه در مسائل سیاسی اجتماعی، بی تفاوت نبودند بلکه هماهنگ با شرایط زمان و رعایت اهم دخالت می کردند. امام کاظم(ع) به دلیل آگاهی از سرانجام این قیام وشرایط زمان به گونه ای نبودکه رهبری این قیام را بر عهده بگیرند و مصلحت جامعه را در نظر گرفتند، دراین قیام شرکت نکردند.

کلید واژه : علویان، جهاد، قیام، امام، کاظم، بنی عباس، شهید فخ