چکیده مقاله
شیوه های همسرداری در سیره علوی و فاطمی

نوشته رویا کرمی

در شریعت مقدس اسلام، ازدواج مورد تأکید قرار گرفته است. ازدواج، روش پیامبر و محبوب ترین بنا نزد خداست. ازدواج موجب انس و آرامش، سرعت انسان در سیر تکاملی، تصحیح باورها و گذر از خودبینی و رسیدن به دیگردوستی و ایثار است. همچنین فراغتی فراهم می­کند که انسان بیشتر به تحصیل علم و عبادت بپردازد، بقای نسل بشر را تضمین و سرکش ترین غریزه را با صحیح ترین روش تأمین می­کند. تأخیر در ازدواج موجب آسیب روانی و محرومیت از لذت مشروع شده و انسان را در مرز سقوط به پرتگاه شهوات قرار می­دهد. در صورت غفلت، ازدواج منشأ آفاتی از قبیل: گرفتاری به حرام، کوتاهی در انجام وظایف، عدم بردباری در مقابل بداخلاقی همسر و فرزندان و غفلت از خدا می­باشد.
همسرداری و زندگی زناشویی در زیر سقف خانواده از مهم ترین سوژه­های تحقیقی است که همه زنان و مردان باید با آن آشنا باشند. علی و فاطمه (علیهما السلام) به عنوان برترین مردان و زنان آفرینش برترین الگوی مؤمنان هستند که تأسی به آنها مایه کمال و رشد همه جانبه انسان­های ایمان مدار و فضیلت خواه است. مهمترین الگوهای شناختی زن و شوهر عبارتند از: تقوامداری در زندگی، نگاه عدالت محور به زندگی، نگاه هدفمند به زندگی مشترک، شناخت حقوق و اخلاق همسرداری و درک متقابل همسر که در زندگی حضرت علی و حضرت زهرا(علیهما السلام) به وضوح روشن است.

کلیدواژه ها: علی، فاطمه، سیره، ازدواج، خانواده.